ΏΡΑ ΝΑ ΦΥΓΩ
της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Κάνω ένα τσιγάρο και την κάνω, όπως λέει και το λαϊκό άσμα…

(Ή καλύτερα στριφτό πια, γιατί όλοι το έχουμε γυρίσει για οικονομία στον καπνό…)

«Στο καλό», θα πουν οι περισσότεροι, μια θέση εργασίας διαθέσιμη θα σκεφτούν.

Αναρωτιέμαι όμως, προτού αποχωρήσω…Είμαι 24 ετών, τελείωσα με άριστα το σχολείο, τελείωσα στα 4 χρόνια το πανεπιστήμιο, πήρα τα πτυχία μου στις ξένες γλώσσες, το ECDL μου, πήγα ακόμα και σε ιδιωτική σχολή για καλύτερες σπουδές πάνω στο αντικείμενο μου… Έκανα με άλλα λόγια όλα όσα έπρεπε να κάνω για να έχω τα προσόντα να πετύχω στη ζωή μου. Ε, και;

Ποτέ δεν πίστευα πως θα μου περνούσε η ιδέα να φύγω από τον τόπο μου. Κι όμως, να που οι εποχές αλλάζουν, και μαζί με εμένα, οι περισσότεροι νέοι είτε άνεργοι είτε απαισιόδοξοι είτε απογοητευμένοι, σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε πως στο γκουγκλάρισμα για «Δουλειές στο εξωτερικό», τα αποτελέσματα ξεπερνούν τα 952.000!

Ποιος φταίει; Ίσως η τρόικα… Ίσως οι κυβερνήσεις… Ίσως ο λαός που έχει ότι κυβέρνηση του αξίζει… Ίσως και η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά των γονιών μας, η πιο διεφθαρμένη, η πιο βρωμερή…

Μάλλον όλοι μαζί. Όλοι αυτοί που μου ζητούν να επιβιώσω, να ζήσω ευτυχισμένη και να κάνω οικογένεια με κατώτατο μισθό 527 ευρώ μεικτά και αφορολόγητο 5.000, τη στιγμή που ο καφές στις καφετέριες έχει 5 ευρώ, το σουβλάκι 2,5 και τα pampers 20 ευρώ. Με δεδομένα το ότι ποτέ μου δεν θα πάρω σύνταξη, ποτέ μου δεν θα εξυπηρετηθώ σαν άνθρωπος σε δημόσια υπηρεσία και ποτέ μου δεν θα πάψω να έχω άγχος το βράδυ όταν πέφτω στο κρεβάτι. Δεν μιλάω για πολλά λεφτά. Ούτε κότερα, ούτε αμάξια. Μιλάω για μια αξιοπρεπή ζωή.

Δυστυχώς, κέρδισαν. «Στα δύσκολα φεύγεις;» Θα μου πουν... Η απάντηση βρίσκεται σε κάτι στίχους:

«Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία…Κι έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις…με ποιους θα πας…και ποιους θα αφήσεις…»

http://topontiki.gr/article/29706

Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη Χούντα

της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Προλαβαίνω όσους θα πουν πως ένα 24χρονο κορίτσι δεν μπορεί να μιλάει για Χούντα, γιατί δεν την έχει βιώσει.

Ναι, δεν έχω ζήσει τον εξορισμό, τη φυλάκιση και τον βασανισμό πολιτών και πολιτικών με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Δεν έχω ζήσει την απαγόρευση των φοιτητικών εκλογών στα πανεπιστήμια, ούτε την απαγόρευση της κυκλοφορίας στους δρόμους, ούτε τη λογοκρισία των «ανάρμοστων» πολιτιστικών φορέων (τραγούδια, ταινίες, εφημερίδες κτλ). Για όλα τα παραπάνω και για άλλα τόσα, έδωσε μάχη η γενιά των γονιών μου και  γι’ αυτό τους ευχαριστώ…

Τους σιχαίνομαι όμως γιατί αδιαφόρησαν, επέτρεψαν, ή ήταν συνένοχοι σε όλα αυτά που ζούμε τώρα. Η κρίση, είναι πασιφανές πως δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι και κοινωνική, ηθική, πολιτική. Όταν μία κοινωνία εμπλέκεται σε μία κρίση οικονομικής φύσεως, σε ορισμένες περιπτώσεις έχει ξεπεράσει τις ηθικές αρχές τις οποίες παραβίασε κάποια στιγμή.

Και γι΄αυτό δικαιούμαι να ομιλώ γιατί έχω ζήσει τα ΜΑΤ να σπάνε κεφάλια, άνευ λόγου και αιτίας. Τα εργασιακά δικαιώματα του πατέρα μου να καταργούνται, τη μάνα μου να απολύεται, την αδερφή μου να είναι άνεργη.

Έχω ζήσει τους απελπισμένους ανθρώπους να αυτοκτονούν σε δημόσια θέα, και τους πολιτικούς, χωρίς ίχνος στοιχειώδους σεβασμού να συνεχίζουν με δηλώσεις τους να κατηγορούν τους αντιπάλους τους για αυτό το περιστατικό, ενώ ένα «Λυπάμαι» θα ήταν πιο ανθρώπινο.

Άλλους ανθρώπους να ψάχνουν καθημερινά στα σκουπίδια για να φάνε.

Έχω ζήσει ακόμα να μην κάθεται κανένας στο σκαμνί και να μην καταδικάζεται για όλες τις παρανομίες που έχει διαπράξει.

Κι έναν πρωθυπουργό που δεν τον έχουμε εκλέξει.

Όλα αυτά συνιστούν μορφή Χούντας;

Ίσως όχι.

Ψευδοδημοκρατία όμως σίγουρα.


http://topontiki.gr/article/33425

O ΣΥΡΙΖΑ φταίει για όλα...

της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Διαπιστώνετε κι εσείς ένα ανεξήγητο μένος αλά Πάγκαλος ή Πρετεντέρης προς τον ΣΥΡΙΖΑ;

Το Σάββατο, σε ένα ακόμα επεισόδιο με αποδοκιμασίες κατά του Θεόδωρου Πάγκαλου στο κλειστό γυμναστήριο των Άνω Λιοσίων, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, δεν παρέλειψε να αποφανθεί για τους... δράστες των γιουχαισμάτων, υποστηρίζοντας ότι επρόκειτο για τους γνωστούς «τραμπούκους του ΣΥΡΙΖΑ».

Την Παρασκευή, η ΝΔ σε μια ανακοίνωση όλο πανικό της γραμματείας πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος, υποστήριξε, μεταξύ άλλων, πως η Αριστερά επέτρεψε, δίνοντας ιδεολογικό άλλοθι, και σε μερικές περιπτώσεις από κάποια τμήματα της Αριστεράς και πολιτική κάλυψη, στους «γνωστούς αγνώστους», κουκουλοφόρους ή μη, να καίνε δημόσια ή ιδιωτική περιουσία, να ασκούν βία σε πολίτες, να καταλύουν κάθε έννοια νομιμότητας και ευταξίας.

Τις προάλλες, ψαρεύοντας στην ακροδεξιά ο Αντώνης Σαμαράς επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ συνδέοντας τον χώρο του εμμέσως πλην σαφώς με τους κουκουλοφόρους.

«Θα τους βγάλουμε τις κουκούλες να δούμε ποιοι κρύβονται από πίσω. Να θυμάστε αυτή την υπόσχεση μου. Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη και θέλει τους Έλληνες απελπισμένους για να λεηλατήσει την αγανάκτηση τους», είπε ο πρόεδρος της ΝΔ.

Κανείς δεν έχει ξεχάσει, βέβαια, παλαιότερα τις δηλώσεις του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλη Καρχιμάκη, σχετικά με τις επιθέσεις κατά βουλευτών του κόμματος: «Πρόκειται για μια απαράδεκτη πρακτική που συνήθως έχει ως οπαδούς στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με μείγμα και ακροδεξιών στοιχείων», συμπληρώνοντας πως «Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα λέει δημόσια και άλλα φαίνεται να διοχετεύει υπογείως, δημιουργώντας συνθήκες βίας κι φόβου».

Πως γίνεται μια κομματική δύναμη του 4,6%, να υποκινεί όλες τις αποδοκιμασίες και τα γιαούρτια κατά των πολιτικών, να «σχεδιάζει» τα γιουχαΐσματα στις συναυλίες του Νταλάρα, να καίει όλη την Αθήνα…Μήπως μας ψεκάζει;

Οι αγανακτισμένοι πολίτες, πλέον, δεν υποκινούνται ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από κανένα άλλο κόμμα, γιατί πολύ απλά, έχουν σιχαθεί το πολιτικό σύστημα και όλη τη διαφθορά και τη σαπίλα που μυρίζει.

Όσο για τους «μπαχαλάκηδες» που καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους, «υποκινούνται» από το ίδιο το κεφάλι τους, γιατί ως γνωστόν η ηλιθιότητα είναι ανίκητη...

http://topontiki.gr/article/32237

Ο Έλληνας 

της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Τώρα τελευταία, συναντώ συγκεκριμένους τύπους Ελλήνων στο δρόμο, σε συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους, στην τηλεόραση…

Ο απογοητευμένος ΠΑΣΟΚΟΣ: Νοσταλγεί τα χρόνια του Ανδρέα και ένα δάκρυ κυλά από το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο. Δεν ξέρει που να την ρίξει την ψήφο στα τέλη του Απρίλη και προβληματίζεται. Να την ρίξει στην Αριστερά του ΚΚΕ και του Τσίπρα; Δεν του πάει το χέρι… Να τη ρίξει στον Κουβέλη; Μπορεί…

Ο ξενιτεμένος: Αφορά κυρίως νέους, που από ανάγκη άφησαν τον τόπο τους, για να δουλέψουν στο εξωτερικό. Στον ξενιτεμένο, του λείπει η οικογένεια, οι φίλοι και η πατρίδα, αλλά θεωρεί ότι δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, καθώς «η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της…».

Ο άνεργος: Πλέον, το 21% των Ελλήνων τουλάχιστον. Δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα και καταριέται την ώρα και τη στιγμή που δεν βρήκε άλλο επάγγελμα, δεν έφυγε στο εξωτερικό ή δεν είχε βύσμα. Εάν είναι νέος, τα «ρίχνει» στους παλαιότερους (δικαιολογημένα) κι εάν είναι μεσήλικας τα «ρίχνει» στις κυβερνήσεις (επίσης δικαιολογημένα). Όπως και να’ χει, είναι απελπισμένος και δεν βλέπει φως στον ορίζοντα.

Ο χλιδάνεργος: Η παραπάνω κατηγορία, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, καίει το λίπος της οικονομίας. Είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί, εάν και όλοι τον έχουμε συναντήσει! Ο τύπος αυτός συνεχίζει να κυκλοφορεί με υπερπολυτελή αυτοκίνητα, έχει κινητό τελευταίας τεχνολογίας και πάει στα μπουζούκια, αντί για 4 φορές την βδομάδα, μία. Βέβαια, συνεχώς κλαίγεται στους άλλους και περιμένει να τον λυπηθούμε που του έπεσαν οι μετοχές στο χρηματιστήριο, -άσχετα αν το παίζει κάποιες φορές αριστερός-. Πρόκειται για τον μοναδικό τύπο Έλληνα από αυτές τις κατηγορίες, που είναι γλοιώδης και αποκρουστικός.

Ο αγανακτισμένος: Ακολουθεί τη φράση «οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται το λαό, και όχι ο λαός τις κυβερνήσεις». Πηγαίνει σε πορείες, γιουχάρει πολιτικούς, και κάποια υποκατηγορία πετάει νεράτζια και σε τραγουδιστές.

Ο «ντρέπομαι που είμαι Έλληνας»: Τα χαρακτηριστικά του τύπου αυτού συνοψίζονται σε μια θλιβερή, άκρως αληθινή δήλωση ενός παππού στην τηλεόραση: «Γεννήθηκα Έλληνας. Μεγάλωσα Έλληνας. Κατάντησα Έλληνας.»

Κάπου, στις παραπάνω κατηγορίες, ίσως βρείτε και εσείς τον εαυτό σας… Μην ταράζεστε, δεν είναι τίποτα, θα περάσει...


http://topontiki.gr/article/31887

«Οι ξένοι θεοί δεν βρίσκουν εύκολα στέγη στην Ελλάδα»

της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Με αφορμή την εικόνα των χιλιάδων μουσουλμάνων που προσεύχονταν στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ για τον εορτασμό του Ραμαζανίου, το ζήτημα της ανέγερσης τζαμιού στην Αθήνα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ας θυμηθούμε λοιπόν, πως χιλιάδες μουσουλμάνοι της Αθήνας αναγκάζονται να προσεύχονται σε αυτοσχέδιους χώρους λατρείας, όπως γκαράζ, υπόγεια και διαμερίσματα και αυτό γιατί το νομοσχέδιο που προβλέπει την ανέγερση τεμένους βρίσκεται κολλημένο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Στην Ελλάδα ενεργά τζαμιά υπάρχουν μόνο στα Δωδεκάνησα και στη Θράκη, καθώς η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν έχει μεριμνήσει για την κατασκευή τζαμιού αλλά και ούτε μουσουλμανικού νεκροταφείου. Στην Αθήνα μόνο, διαβιούν τουλάχιστον 700.000 μουσουλμάνοι διαφόρων υπηκοοτήτων, άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά το αίσθημα της απόρριψης, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να προσεύχονται, να παντρεύονται και να κηδεύονται αξιοπρεπώς.

Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως σε όλες τις χώρες της Ευρώπης λειτουργούν κανονικά χώροι λατρείας. Για παράδειγμα ενδεικτικά, στη Γαλλία υπάρχουν 2000 χώροι προσευχής και 12 τζαμιά, ενώ τα κοιμητήρια υποχρεώνονται να διαθέτουν χώρους για την ταφή των μουσουλμάνων. Στη Σουηδία λειτουργούν 5 τζαμιά, 150 χώροι προσευχής και 10 μουσουλμανικά νεκροταφεία, ενώ στην Αγγλία υπάρχει το μεγαλύτερο μουσουλμανικό νεκροταφείο της Ευρώπης και πολλά τζαμιά.

Λόγω αυτής της έλλειψης τζαμιού στην Αθήνα, έχουν δημιουργηθεί γύρω στους 100 άτυπους χώρους προσευχής στο λεκανοπέδιο, οι οποίοι στεγάζονται στην πλειοψηφία τους σε υπόγεια πολυκατοικιών, αποθήκες και γκαράζ. Όλα αυτά είναι πρωτοφανή για ένα ευρωπαϊκό κράτος. Τον προηγούμενο χρόνο μάλιστα, η Νομαρχία Αθηνών επέβαλλε πρόστιμα 60.000 ευρώ και 30.000 ευρώ στον ιδιοκτήτη υπόγειου πολυκατοικίας στη Νέα Ιωνία που χρησιμοποιείτο σαν άτυπο τζαμί, επειδή δεν υπήρχε σχετική ειδική άδεια για «ευκτήριο οίκο». Η απόφαση αυτή είχε πυροδοτήσει μια από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις μουσουλμάνων στην Αθήνα.

Η νομική διάσταση του θέματος

Το άρθρο 13 του Συντάγματος με την παράγραφο 2 θεσπίζει ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος ως προς την άσκηση λατρείας της κάθε γνωστής θρησκείας, που έχει φανερές δοξασίες, δημόσια διδασκαλία και φανερή λατρεία. Επιπλέον, σύμφωνα με την παρ 3 του άρθρου 13 είναι ανεπίτρεπτη κάθε περιοριστική κίνηση που δεν αφήνει το άτομο ελεύθερο όχι μόνο να επιλέξει τη θρησκεία της επιλογής του αλλά και να διαδραματίζει ενεργό ρόλο για την επιτυχία των σκοπών της αντίστοιχης εκκλησίας.

Ένα ακόμη άρθρο που κατοχυρώνει τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων ως προς την ελευθερία και την άσκηση λατρείας είναι το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο κατοχυρώνει δύο δικαιώματα: το γενικό δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα εκδηλώσεως των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Το γενικό δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία είναι το δικαίωμα να έχεις και να αλλάζεις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Σύμφωνα δε με την Επιτροπή, το δικαίωμα αυτό δεν επιδέχεται περιορισμούς.

Ισλαμοφοβία;Ποινικοποίηση του ισλαμικού πολιτισμού; Μπορεί και τίποτα από τα δύο...Όπως και να έχει το ζήτημα, εύκολα μπορεί κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα, πως η ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα αποτελεί απαραβίαστο δικαίωμα για τους μουσουλμάνους, ενώ συνιστά μια αξιοπρεπή στάση των χριστιανών απέναντι στους αλλόθρησκους. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως Ορθόδοξες Εκκλησίες και όλα τα Ορθόδοξα πρεσβυγενή Πατριαρχεία βρίσκονται και δρουν σε περιοχές κυρίως μουσουλμανικές…

http://www.topontiki.gr/article/21111

Καζάνι που βράζει η Ελλάδα

Επιτέλους ξύπνησαν οι Έλληνες μετά την χρόνια και επικίνδυνη απάθεια και σήκωσαν κεφάλι!

Τα τεκταινόμενα εν Αθήναις λίγο- πολύ όλοι τα γνωρίζουμε. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες τα βιώνουμε κιόλας, με πορείες, διαδηλώσεις, «Αγανακτισμένους», περικοπές και μέτρα λιτότητας. Κι όσο το πορτοφόλι μικραίνει, τόσο αντιδρούμε περισσότερο.

Μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης (αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς) και τα πιθανά σενάρια για εκλογές το ερχόμενο φθινόπωρο, ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά πως να αντιδράσει: Διεκδικώντας και διαδηλώνοντας.

Πολλοί βέβαια είναι εκείνοι που θεωρούν πως οι διαμαρτυρίες τέτοιου τύπου είναι απολιτίκ, άκαρπες και ανούσιες αλλά βάσει αποτελέσματος, δεν έχουμε καταφέρει και λίγα τις τελευταίες μέρες.

Πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα είναι οι διαδηλώσεις για τη διαφθορά και την ανεπάρκεια της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης.

Ο κόσμος πια έχει ξυπνήσει. Πάνε οι εποχές που ο Έλληνας προσκύναγε σώβρακα και φανέλες πολιτικών, έδινε χειροφιλήματα σε πολιτικάντηδες- λαμόγια και ήταν μάλιστα υπερήφανος για αυτό. Τώρα απαιτεί. Οι κουρασμένοι πολιτικοί δέχονται κριτική για τις πρακτικές των προηγούμενων ετών, γιουχαρίσματα για «το τι φάγανε» και ενίοτε γιαούρτια για παράτολμες δηλώσεις τους. Βέβαια, περιστατικά βίας που κατά καιρούς έχουμε δει δεν είναι η λύση. Είναι οι «παράπλευρες απώλειες» για τις οποίες μίλησαν οι πολιτικοί όταν ανακοίνωναν παλαιότερα τις περικοπές σε χαμηλοσυνταξιούχους και χαμηλόμισθους. Από την άλλη, ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις…

Και πώς να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο άλλωστε όταν η στοιχειώδης δικαιοσύνη έχει πάει περίπατο, ο νέος των 592 ευρώ θεωρείται και «τυχερός» που δεν είναι άνεργος, οι Ευρωπαίοι μας αποκαλούν τεμπέληδες (ενώ στην πραγματικότητα δουλεύουμε διπλάσια από αυτούς) και οι πολιτικοί συνεχίζουν την άνευ ουσίας και περιεχόμενου επιχειρηματολογία στα ΜΜΕ, και -το χειρότερο- τις άνευ ουσίας και περιεχομένου πράξεις. Η φούσκα του εύκολου χρήματος, τα πολλά λεφτά σε λίγα χέρια, η άνθιση της παραοικονομίας και ο συνεχής δανεισμός για να καλύψουμε τρύπες και να μπούμε και εμείς στο τριπάκι της υπερκατανάλωσης έφεραν την Ελλάδα σε αυτό το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό τέλμα.

Και σου έρχεται στο μυαλό η δήλωση ενός αγανακτισμένου πολίτη στα κανάλια: «Εγώ γεννήθηκα Έλληνας, μεγάλωσα Έλληνας και κατάντησα Έλληνας.»

Δημοσιεύτηκε στηνκυπριακή εφημερίδα Local Echo, τον Ιούλιο του 2011

Αγανάκτηση.. με tact

Επειδή πολύς ντόρος έχει γίνει για τα καρκινογόνα χημικά που πετάχτηκαν αυτές τις μέρες από τα ΜΑΤ αλλά και για τo ξηλώμα των μαρμάρων της Πλατείας Συντάγματος από τους "γνωστούς αγνώστους", προτείνουμε στους υγιείς διαδηλωτές ως αντιπερισπασμό εναλλακτικούς τρόπους εκσφενδόνισης αντικειμένων ανάλογα φυσικά με το… ποιόν του καθενός.

- Γαρύφαλλα. Προς ελαφρολαϊκούς αστυνομικούς που ξενύχτισαν την προηγούμενη στα μπουζούκια και πήγαν κατευθείαν το πρωί να δουλέψουν. Εναλλακτική και πιο οικονομική λύση οι χαρτοπετσέτες.

- Χαρτάκια με τα τηλέφωνα σας, σε στιβαρούς ΜΑΤατζήδες που σας «γυάλισαν».

- Ρύζι, αν έχουν παντρευτεί πρόσφατα.

- Πιάτα, αν ο ρυθμός της διαδήλωσης παραπέμπει σε ένα βαρύ ζεϊμπέκικο. (συνιστάται παράλληλα να σιγοτραγουδάμε το «Αυτός ο άνθρωπος, αυτός», αγαπημένο του Ανδρέα.)

- Το βιογραφικό μας. Το 'χουμε δώσει παντού άλλωστε.

- Λούτρινα αρκουδάκια ή διακοσμητικά σε σχήμα καρδιάς, φιλιού ή μπαλονιού, για περισσότερη ευαισθησία…

- Τις αποδείξεις που μαζεύαμε σαν τρελοί όλο το χρόνο. (ε μα, άχτι τις έχω!)

- Περιοδικά, εφημερίδες και όλο το έντυπο υλικό για να δουν τα δημοσιευμένα χάλια τους.

- Τους λογαριασμούς από ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, το πτυχίο πανεπιστημίου που ποτέ δεν χρειάστηκε και την κάρτα ανεργίας του ΟΑΕΔ για να δείξουμε στους κυβερνώντες την ουσιαστική αγανάκτησή μας.

- Λεφτά. Γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση!

http://www.topontiki.gr/article/18933